تاریخ مرگ آبله واضح است. پس از کشتن بیش از ۳۰۰ میلیون نفر در صد بیستم، این ویروس در سال ۱۹۷۸ جان آخرین قربانی خود را گرفت. دو سال بعد و تو ۸ مه ۱۹۸۰، نشست بهداشت جهانی اعلام کرد که ویروس واریولا، ویروس عامل آبله، ریشه کن شده است؛ ولی منشأ این ویروس ویرانگر نامشخص است.
اکنون، شواهد ژنتیکی در حال مشخص کردن زمانی است که آبله در آن اولین بار به جوامع انسانی حمله کرد. بوسیله تازگی، آویشن پژوهشی بین المللی پس از سال ها جست وجو به عقب DNA ویروسی داخل بقایای مردم های قدیمی گزارش کرده است که آدم ها از سال ۶۰۰ میلادی ویروس واریولا را با خود محموله می کردند. تجزیه و تحلیل مذکور حاکی از آن است که ویروس آبله حتی زودتر از این زمان نیز در انسان ها درون گردش بوده است؛ یعنی حداقل ۱۷۰۰ سال پیش و درون عهد آشفتگی نزدیک به زمان نزول امپراطوری روم غربی که داخل آن بسیاری از انسان به اوراسیا مهاجرت کردند.
پژوهش یادشده شواهد DNA مربوط به آبله را هزاره سال به قفا برمی گرداند. در سال ۲۰۱۶، پژوهشگران با استعمال از DNA استخراج شده از مومیایی لیتوانیایی، تاریخچه آن را قرن هفدهم تعیین کرده بودند. مارتین سیکورا، متخصص ژنتیک تکاملی در دانشگاه کپنهاگ و یکی از اعضای این گروه پژوهشی می گوید: «نشان داده ایم هزار سال پیش تر، یعنی داخل عصر وایکینگ ها، واریولا داخل اروپا کاملا پراکنده بود.»
بقایای فرد حامل آبله که به ۸۰۰ تا ۱۰۵۰ سال میلادی مربوط است و در اولند سوئد تدفین شده حیات.
آبله آخرین استاندارد از بلای ناگهانی عفونی موکد ای است که درون دهه ی گذشته تاریخ آن بوسیله طور ناگهانی و بوسیله نعوظ درخور توجهی به دستیار تجزیه و تجرید DNA باستانی بازنویسی شده است. در اوایل سال جاری، مطالعه ای گزارش کرد ویروس سرخک که تصور می شد در حدود صد نهم میلادی داخل انسان ها برملا شده باشد، امکان پذیر است در هزاره ی مطلع قبل ازمیلاد به انسان ها منتقل شده باشد. این زمانی است که به نظر می رسد توالی آن از ویروس طاعون گاوی که گاوها را عفونی می کرد (و اکنون ریشه کن شده است)، منشعب شده باشد.
تیم سیکورا درون سال ۲۰۱۸ نشان داد هپاتیت B از زمان عصر برنز، یعنی پنج هزار سال پیش، در جوامع انسانی حضور داشته است. درون سال ۲۰۱۵، همین آویشن منشأ اولیه ی مشابهی برای طاعون گزارش داد که عامل آن باکتری یـرسینیا پستیس است. البته همه ی مطالعات ژنتیکی منشأ بیماری ها را ظهر زیرفون نبرده اند. برای مثال تو سال ۲۰۱۴، گروهی از پژوهشگران گزارش کردند سل حدود کمتر از شش هزار سال است که انسان ها را آلوده می کند و نه ۱۲،۰۷۰ هزار سالی که مطالعات سابق پیشنهاد کرده اند.
به گفته یآن کارمیچل، تاریخ دان طاعون در دانشگاه ایندیانا در بلومینگتون، این یافته ها درک پژوهشگران از نحوه ی اثرگذاری بیماری ها بر جوامع انسانی تو طول تاریخ را متحول می یواش. شواهد DNA حاکی از آن است که بیماری هایی متشابه طاعون و هپاتیت B با مهاجرت های بنیادی ماقبل تاریخ ارتباط دارند؛ موضوعی که اکنون به دیدن می رسد درباره ی واریولا نیز مصداق داشته باشد. اینکه آیا مهاجرت ها مصیبت ها را به مناطق جدید توقیف اند خواه ظهور بلای ناگهانی موجب مهاجرت مردم شده است، سؤالی است که باستان شناسان و مورخان و ژنتیک دانان امیدوار هستند بتوانند پاسخ آن را روشن کنند.
همچنین، شواهد DNA دانشی درباره ی شدت بیماری زایی آبله قدیمی مهیا کرده است. برای مثال، آخرین استیناف نشان می دهد وایکینگ ها حامل سویه ای از این ویروس بودند که از سویه ی امروزی کاملا متفاوت بوده است. سورن سیندبیک، از دانشگاه آرهوس دانمارک می گوید: «تلفیق ژنتیک با تاریخ و باستان شناسی چیزی است که اتفاق خواهد افتاد. می توانیم این رویدادها را طبق استاندارد های زمانی انسانی ظاهر کنیم. در آینده، زمان بندی کنجکاو تر بخاطر بازنویسی کتاب بشر حیاتی خواهد بود.»ژنوم پاتوژن های باستانی
قبل از انقلاب DNA باستانی، پژوهشگران داخل جست وجوی شواهد آشکار از مصیبت ها توکل پهلو وارسی اسکلت ها یا ندرتا مومیایی ها (مثلا یافتن نشانه های بیانگر خوره یا سیفیلیس) و سوابق تاریخی بودند. بااین حال، بسیاری از عفونت ها تیر های متناسب مشاهده ای روی استخوان برجای نمی گذارند. تو موارد دیگر، سرنخ های غیرمستقیم مربوط به قدمت برخی بلای ناگهانی ها از تخمین سن و توزیع جغرافیایی پریدن های محافظ در مردم ها به مشت آمده است. بخاطر مثال، افرادی که سلول های قرمز خون آن ها فاقد آنتی ژن های دافی هستند، از نگهداری قدری دربرابر انگل عامل مالاریا یعنی پلاسمودیوم ویواکس برخوردار هستند.
از دهه ی ۱۹۹۰، پژوهشگران توانسته اند قطعاتی از DNA پاتوژن ها را از بقایا به دست آورند. در دهه ی گذشته، توالی یاب های نسل آینده ی DNA که می توانند قطعات کوتاه بی شماری را بخوانند و برای توالی یابی DNA باستانی مفید هستند که در طول زمان آسیب دیده اند، به پژوهشگران در بازسازی ژنوم کامل پاتوژن های باستانی کمک کرده اند. در سال ۲۰۱۱، دانشمندان مقدماتی نمونه از این ژنوم ها را برای یـرسینیا پستیس منتشر کردند که از چهار اسکلت درون گورستانی درون لندن جمع آوری شده بود که در آن هزاران قربانی اجل سیاه در قرن چهاردهم میلادی دفن شده بودند.
DNA ویروس واریولا تو فردی کشف شده بود که در قبر پرسنل عصر وایکینگ ها تو آکسفورد بریتانیا دفن شده بود.
اسک ویلرسلف متخصص ژنتیک تکاملی در دانشگاه کمبریج بریتانیا است که درون وارسی ی آبله همدستی کرده. وی می گوید اکنون غربالگری بقایای انسان های قدیمی بخاطر کشف پاتوژن های شناخته شده به کاری عادی تبدیل شده است. این فقره در شروع به عنوان شاخه ای از پروژه ای برای ترسیم پراکنش وایکینگ ها درون اواخر اولین هزاره ی میلادی آغاز شد؛ ولی بوسیله تجزیه و تجرید بیش ارشد تری تبدیل شد. پژوهشگران DNA جمع آوری شده از ۱۸۶۷ فرد را غربالگری کردند که در فاصله ی ۳۲ هزار تا ۱۵۰ سال پیش در اوراسیا و قاره ی آمریکا زندگی می کردند.
پژوهشگران این پروژه تو ۲۶ مورد قطعاتی از DNA را روشن کردند که شبیه سویه های امروزی واریولا بودند و برای ۱۳ تک توانستند به بقایای اصلی برگردند و طی ترادف یابی هدفمند DNA بیشتری از واریولا را حصول کنند. ترادف یابی هدفمند شیوه ای است که از DNA مصنوعی برای انتخاب رشته های مانند از استخوان ها یا دندان استفاده می کند. ناگفته نماند پژوهشگران پیاده شدن استخوان خاره ای، بخشی از جمجمه واقع در نزدیک گوش، بوسیله عنوان منبع مطلوبی از DNA قدیمی تمرکز کردند؛ زیرا انبوه ترین استخوان پستانداران است و DNA باستانی انسان را بوسیله خوبی حفظ می کند. بااین حال، ویلرسلف می گوید این احتمال بیشتر است که پاتوژن ها خود را درون دهان مدال دهند؛ زیرا خون بیشتری در آن ها جریان دارد.
یازده نفر از این افراد مربوط بوسیله حدود سال ۶۰۰ تا ۱۰۵۰ میلادی بوده که با عصر وایکینگ ها همپوشانی داشته و از اهالی بریتانیا و روسیه و اسکاندیناوی امروزه بوده اند. یک تک هم از گور جمعی درون آکسفورد بریتانیا کشف شد و تصور می شود در جنایت روز رسم برایس داخل سال ۱۰۰۲ میلادی از دنیا رفته باشد که داخل آن اذلرد دوم، پادشاه انگلستان، رخصت جنایت دانمارکی ها را انصاف. چهار فرد از عصر وایکینگ ها DNA ویروسی کافی برای پژوهشگران مهیا کردند تا ژنوم های واریولا تقریبا کامل را بازسازی کنند و آن ها را با توالی های واریولا امروزی مقایسه کنند.
بوسیله طور شگفت آوری، تباری که نمونه های دوران وایکینگ ها را آلوده کرده بود، جد مستقیمی از تبارهای قرن نوزدهم و بیستم نبود. سیکورا می گوید: «این حروف تکاملی جداگانه ای است که در نقطه ای از زمان نابود شده و تا جایی که می دانیم، امروز دیگر وجود ندارد.» پژوهشگران این درخت خانوادگی را با رویکرد زمانه مولکولی ردیابی کردند: آن ها ارزش تباین تبارهای امروزی و باستانی را قطع گیری کردند و از مقدار شلوغی اختلاف های ژنتیکی بخاطر محاسبه ی مدت زمانی استفاده کردند که از زمان جدایش تبارها گذشته است. این تجزیه و انتزاع مدال می دهد آخرین جد مشترک آن ها حدود ۱۷۰۰ سال پیش عمر می کرده است (تصویر آبله باستانی را ببینید).
آبله باستانی؛ کشف ویروس واریولا که انگیزه آبله می شود، درون بقایای عصر وایکینگ ها علامت می دهد این بلای ناگهانی حداقل ۱۷۰۰ سال در بین انسان ها شیوع داشته است.
تازگی جونز فنی زیست شناسی محاسباتی در درمانگاه چاریته داخل برلین و دانشگاه کمبریج است که روی این پروژه کار کرده. به گفته ی جونز، این بدان معنا تراشیدن که بلای ناگهانی اولین بار داخل آن زمان بوسیله انسان ها رسیده است؛ بلکه زمانی را نشان می دهد که در آن کامل مقیاس هایی یکی بوده اند که تاکنون از هم فاصله اندوهناک اند.
بوسیله اعتقاد ی ویلرسلف، قسمت قسمت کردن او افراد کافی را از دوران برنز و دوران نوسنگی و میان سنگی (از حدود سال ۱۵ هزار تا ۱۲۰۰ پیش از میلاد) بدون یافتن واریولا غربالگری کرده اند که بتوانند بگویند بعید است آبله قبل از سه تا چهارهزار سال پیش تو جوامع انسانی به نعوظ گسترده ای درون گردش بوده باشد. پژوهشگران دیگر گمان خورده اند واریولا قبل از ۱۷۰۰ سال پیش داخل جوامع انسانی در عزا بوده است.
سوابق تاریخی مدال می دهد نوعی بیماری شبیه آبله برای بیش از سه هزار سال با ما بوده و حتی ممکن استرامسس پنجم، چهارمین پادشاه نسل بیستم مصر باستان را قرن دوازدهم قبل از میلاد و در شباب از پای درآورده باشد. البته هیچ کس نمی تواند اطمینان داشته باشد او دچار آبله بوده خواه اگر این طور بوده، بیماری او را کشته است یا نه. جدیدترین شواهد DNA از این ایده حمایت نمی کند؛ اما قرار است پروژه ای مصری بخاطر تجزیه و تحلیل DNA مومیایی های سلطنتی، نتایج خود را در سال ۲۰۲۲ گزارش کند.
دانشمندانی که در مطالعه ی واریولا مشارکتی نکرده اند، تحت تأثیر این وارسی قرار پژمان اند. مایکل وروبی، متخصص زیست شناسی تکاملی تو دانشگاه آریزونا می گوید: «مقاله ی جدید علامت می دهد تبارهایی بود داشته اند که کاملا از آن بی شناسایی بوده ایم.» هندریک پیونار متخصص دیرینه شناسی ژنتیکی تو دانشگاه مک مستر داخل همیلتون کانادا است که روی مطالعه ی آبله سال ۲۰۱۶ حکم کرده. وی می گوید تفاوت های بزرگ میان تبارهای مدرن و وایکینگ ها این ظن را ابداع می یواش که ممکن است وایکینگ ها بوسیله شکلی که می شناسیم، دچار آبله نبوده باشند. جونز می گوید این موضوع ممکن است درست باشد. بخاطر مثال، شواهدی وجود دارد که مدال می دهد غیرفعال سازی تجمعی ژن ها در ویروس سبب افزایش بیماری زایی آن شده است. او می گوید: «نمی توانیم اطمینان داشته باشیم؛ اما استدلال منت حیات دارد که قبل از قرن هفدهم، آبله به شکل اهل و خفیف بوده است.»بازنویسی تاریخ بیماری ها
بررسی ی پاتوژن های باستانی شبیه طاعون و هپاتیت B و آبله تأیید کرده است که می توان پاتوژن ها را در بقایایی تشخیص داد که نشانه های بیماری را نشان نمی دهند؛ بنابراین، لازم نیست پژوهشگران تجزیه و تجرید های خود را به بقایای موجود در گودال های طاعونی محدود کنند. این کار تصویر جامع تازگی از جای پا پاتوژن ها در دنیای باستان ارائه می دهد.مقاله های مرتبط:از طاعون سیاه تا کووید ۱۹؛ با مرگبارترین دنیاگیری های تاریخ آشنا شویددر عهد باستان بوسیله کوتوله ها و منبع شکری ها احترام گذاشته می شدنگاهی بوسیله ۲۵ مورد از سهمناک ترین اکتشافات باستان شناسی تاریخ
توزیع ژنوتیپی پاتوژن ها و نحوه ی تغییر آن ها در طول زمان امکان پذیر است دانش جدیدی درزمینه ی نحوه ی لول مردم درون گذشته مهیا آورد. بخاطر مثال، کشف یرسینیا پستیس در دندان های حفظ کردن شده ی گله داران گورچالی که از استپ های اروپای شرقی بوسیله اروپا آمدند، این تئوری را خلق کرده است که این مهاجمان با گسترش طاعون در میان جوامع زراعت نوسنگی زوال آن ها را پس از سال ۳۵۰۰ میلادی سرعت بخشیدند. بااین حال، دتلف گروننبورن، باستان شناس مؤسسه تحقیقات باستان شناسی لایبنیتس در آلمان، می گوید این هنوز ایده ای است که جای بحث دارد؛ در مقابل شواهد باستان شناسی بود دارد که مدال می دهد زوالی در این مردم از هزار سال پیش از پیوستن گورچالی ها درون حال وقوع بوده است.
ازآنجاکه فقط حدود ۲۰۰ ژنوم پاتوژن باستانی تعیین توالی شده است و تنها بخاطر هر پاتوژن چند مورد، درحال مهیا مولود گیری های حاصل از تجزیه و تحلیل فیلوژنتیکی محدود است. تا اینکه داخل دنیاگیری فعلی که دَه ها هزار ژنوم SARS-CoV-2 تجزیه و تحلیل شده است، پژوهشگران گاهی اوقات درباره ی مسیر لول ویروس درون ماجرای شیوع نتیجه گیری های نادرستی کرده اند. پیونار می گوید هرچه پژوهشگران بیشتر بوسیله عقب برگردند و نمونه ها پراکنده تر شود، سربزرگی تعبیر کردن جبون بیشتر می شود.
پژوهشگران می گویند استیناف درزمینه ی تاریخچه ی تکاملی ویروس ها ممکن است ازنظر محافظت از انسان در آینده نیز مفید باشد. لاسه وینر، ویروس شناس دانشگاه کپنهاگ و یکی از نویسندگان مقاله ی حاضر می گوید: «پیش بینی نحوه ی تکامل آینده ی ویروس بیش دشوار است؛ اما با دانستن اینکه ویروس قبلا کجا بوده است، ایده ی بهتری از تغییرات احتمالی آینده ی آن به مشت می آوریم.»
آندره مک کلوم، اپیدمیولوژیست مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری در آتلانتا است که روی آبله بررسی کرده. بوسیله گفته ی وی، چنین درخت خانوادگی می تواند ازنظر پیش بینی محافظتی اطلاعاتی به دست دهد که ذخایر جاویدان مانده ی واکسن آبله دربرابر ارتوپوکس ویروس ها فراهم می کنند. در همین حین، تاریخ نگاران بیماری متوجه شده اند سؤالات جدیدی برای پاسخ دادن دارند. کارمیچل می گوید: «واقعا احتیاج داریم که از نو مقدمه کنیم.» تأیید سال ۲۰۱۱ که یرسینیا پستیس به اجل سیاه منجر شد، بحث درباره ی سبب آن دنیاگیری را به ته رساند.
ازآنجاکه سویه ی مسبب اجل سیاه بسیار متشابه بوسیله یرسینیا پستیس امروزی بود، باعث شد تاریخ نگاران سؤال جدیدی مطرح کنند: چرا طاعون داخل جهان ماقبل مدرن از جهان مدرن متجاوز مرگ بارتر بود؟ همبودی ها و عادت های زندگی ممکن است تا حدودی علت آن را توضیح دهد؛ اما پاسخ هنوز مشخص نیست. کارمیچل می گوید: «پرداختن به این موضوع سؤالی تاریخی است و نه سؤالی ژنتیکی.»بیشتر بخوانید:محدودیت های یک هفته ای در تهران بخاطر جلوگیری از مسری کرونا اعمال می شود [بروزرسانی]معاون وزیر بهداشت: تمام کشور در وضعیت قرمز کرونا راحتی داردهرآنچه دانشمندان تاکنون درباره مدت دوام امنیت کووید ۱۹ آموخته اندعوارض جانبی ناچیز واکسن های کرونا ممکن است درواقع بسیار موکد باشدهمه گیری ویروس کرونا در ایران از نگاه آمار و ارقام [بوسیله روزرسانی: ۴ مرداد ۹۹]
اکنون، شواهد ژنتیکی در حال مشخص کردن زمانی است که آبله در آن اولین بار به جوامع انسانی حمله کرد. بوسیله تازگی، آویشن پژوهشی بین المللی پس از سال ها جست وجو به عقب DNA ویروسی داخل بقایای مردم های قدیمی گزارش کرده است که آدم ها از سال ۶۰۰ میلادی ویروس واریولا را با خود محموله می کردند. تجزیه و تحلیل مذکور حاکی از آن است که ویروس آبله حتی زودتر از این زمان نیز در انسان ها درون گردش بوده است؛ یعنی حداقل ۱۷۰۰ سال پیش و درون عهد آشفتگی نزدیک به زمان نزول امپراطوری روم غربی که داخل آن بسیاری از انسان به اوراسیا مهاجرت کردند.
پژوهش یادشده شواهد DNA مربوط به آبله را هزاره سال به قفا برمی گرداند. در سال ۲۰۱۶، پژوهشگران با استعمال از DNA استخراج شده از مومیایی لیتوانیایی، تاریخچه آن را قرن هفدهم تعیین کرده بودند. مارتین سیکورا، متخصص ژنتیک تکاملی در دانشگاه کپنهاگ و یکی از اعضای این گروه پژوهشی می گوید: «نشان داده ایم هزار سال پیش تر، یعنی داخل عصر وایکینگ ها، واریولا داخل اروپا کاملا پراکنده بود.»
بقایای فرد حامل آبله که به ۸۰۰ تا ۱۰۵۰ سال میلادی مربوط است و در اولند سوئد تدفین شده حیات.
آبله آخرین استاندارد از بلای ناگهانی عفونی موکد ای است که درون دهه ی گذشته تاریخ آن بوسیله طور ناگهانی و بوسیله نعوظ درخور توجهی به دستیار تجزیه و تجرید DNA باستانی بازنویسی شده است. در اوایل سال جاری، مطالعه ای گزارش کرد ویروس سرخک که تصور می شد در حدود صد نهم میلادی داخل انسان ها برملا شده باشد، امکان پذیر است در هزاره ی مطلع قبل ازمیلاد به انسان ها منتقل شده باشد. این زمانی است که به نظر می رسد توالی آن از ویروس طاعون گاوی که گاوها را عفونی می کرد (و اکنون ریشه کن شده است)، منشعب شده باشد.
تیم سیکورا درون سال ۲۰۱۸ نشان داد هپاتیت B از زمان عصر برنز، یعنی پنج هزار سال پیش، در جوامع انسانی حضور داشته است. درون سال ۲۰۱۵، همین آویشن منشأ اولیه ی مشابهی برای طاعون گزارش داد که عامل آن باکتری یـرسینیا پستیس است. البته همه ی مطالعات ژنتیکی منشأ بیماری ها را ظهر زیرفون نبرده اند. برای مثال تو سال ۲۰۱۴، گروهی از پژوهشگران گزارش کردند سل حدود کمتر از شش هزار سال است که انسان ها را آلوده می کند و نه ۱۲،۰۷۰ هزار سالی که مطالعات سابق پیشنهاد کرده اند.
به گفته یآن کارمیچل، تاریخ دان طاعون در دانشگاه ایندیانا در بلومینگتون، این یافته ها درک پژوهشگران از نحوه ی اثرگذاری بیماری ها بر جوامع انسانی تو طول تاریخ را متحول می یواش. شواهد DNA حاکی از آن است که بیماری هایی متشابه طاعون و هپاتیت B با مهاجرت های بنیادی ماقبل تاریخ ارتباط دارند؛ موضوعی که اکنون به دیدن می رسد درباره ی واریولا نیز مصداق داشته باشد. اینکه آیا مهاجرت ها مصیبت ها را به مناطق جدید توقیف اند خواه ظهور بلای ناگهانی موجب مهاجرت مردم شده است، سؤالی است که باستان شناسان و مورخان و ژنتیک دانان امیدوار هستند بتوانند پاسخ آن را روشن کنند.
همچنین، شواهد DNA دانشی درباره ی شدت بیماری زایی آبله قدیمی مهیا کرده است. برای مثال، آخرین استیناف نشان می دهد وایکینگ ها حامل سویه ای از این ویروس بودند که از سویه ی امروزی کاملا متفاوت بوده است. سورن سیندبیک، از دانشگاه آرهوس دانمارک می گوید: «تلفیق ژنتیک با تاریخ و باستان شناسی چیزی است که اتفاق خواهد افتاد. می توانیم این رویدادها را طبق استاندارد های زمانی انسانی ظاهر کنیم. در آینده، زمان بندی کنجکاو تر بخاطر بازنویسی کتاب بشر حیاتی خواهد بود.»ژنوم پاتوژن های باستانی
قبل از انقلاب DNA باستانی، پژوهشگران داخل جست وجوی شواهد آشکار از مصیبت ها توکل پهلو وارسی اسکلت ها یا ندرتا مومیایی ها (مثلا یافتن نشانه های بیانگر خوره یا سیفیلیس) و سوابق تاریخی بودند. بااین حال، بسیاری از عفونت ها تیر های متناسب مشاهده ای روی استخوان برجای نمی گذارند. تو موارد دیگر، سرنخ های غیرمستقیم مربوط به قدمت برخی بلای ناگهانی ها از تخمین سن و توزیع جغرافیایی پریدن های محافظ در مردم ها به مشت آمده است. بخاطر مثال، افرادی که سلول های قرمز خون آن ها فاقد آنتی ژن های دافی هستند، از نگهداری قدری دربرابر انگل عامل مالاریا یعنی پلاسمودیوم ویواکس برخوردار هستند.
از دهه ی ۱۹۹۰، پژوهشگران توانسته اند قطعاتی از DNA پاتوژن ها را از بقایا به دست آورند. در دهه ی گذشته، توالی یاب های نسل آینده ی DNA که می توانند قطعات کوتاه بی شماری را بخوانند و برای توالی یابی DNA باستانی مفید هستند که در طول زمان آسیب دیده اند، به پژوهشگران در بازسازی ژنوم کامل پاتوژن های باستانی کمک کرده اند. در سال ۲۰۱۱، دانشمندان مقدماتی نمونه از این ژنوم ها را برای یـرسینیا پستیس منتشر کردند که از چهار اسکلت درون گورستانی درون لندن جمع آوری شده بود که در آن هزاران قربانی اجل سیاه در قرن چهاردهم میلادی دفن شده بودند.
DNA ویروس واریولا تو فردی کشف شده بود که در قبر پرسنل عصر وایکینگ ها تو آکسفورد بریتانیا دفن شده بود.
اسک ویلرسلف متخصص ژنتیک تکاملی در دانشگاه کمبریج بریتانیا است که درون وارسی ی آبله همدستی کرده. وی می گوید اکنون غربالگری بقایای انسان های قدیمی بخاطر کشف پاتوژن های شناخته شده به کاری عادی تبدیل شده است. این فقره در شروع به عنوان شاخه ای از پروژه ای برای ترسیم پراکنش وایکینگ ها درون اواخر اولین هزاره ی میلادی آغاز شد؛ ولی بوسیله تجزیه و تجرید بیش ارشد تری تبدیل شد. پژوهشگران DNA جمع آوری شده از ۱۸۶۷ فرد را غربالگری کردند که در فاصله ی ۳۲ هزار تا ۱۵۰ سال پیش در اوراسیا و قاره ی آمریکا زندگی می کردند.
پژوهشگران این پروژه تو ۲۶ مورد قطعاتی از DNA را روشن کردند که شبیه سویه های امروزی واریولا بودند و برای ۱۳ تک توانستند به بقایای اصلی برگردند و طی ترادف یابی هدفمند DNA بیشتری از واریولا را حصول کنند. ترادف یابی هدفمند شیوه ای است که از DNA مصنوعی برای انتخاب رشته های مانند از استخوان ها یا دندان استفاده می کند. ناگفته نماند پژوهشگران پیاده شدن استخوان خاره ای، بخشی از جمجمه واقع در نزدیک گوش، بوسیله عنوان منبع مطلوبی از DNA قدیمی تمرکز کردند؛ زیرا انبوه ترین استخوان پستانداران است و DNA باستانی انسان را بوسیله خوبی حفظ می کند. بااین حال، ویلرسلف می گوید این احتمال بیشتر است که پاتوژن ها خود را درون دهان مدال دهند؛ زیرا خون بیشتری در آن ها جریان دارد.
یازده نفر از این افراد مربوط بوسیله حدود سال ۶۰۰ تا ۱۰۵۰ میلادی بوده که با عصر وایکینگ ها همپوشانی داشته و از اهالی بریتانیا و روسیه و اسکاندیناوی امروزه بوده اند. یک تک هم از گور جمعی درون آکسفورد بریتانیا کشف شد و تصور می شود در جنایت روز رسم برایس داخل سال ۱۰۰۲ میلادی از دنیا رفته باشد که داخل آن اذلرد دوم، پادشاه انگلستان، رخصت جنایت دانمارکی ها را انصاف. چهار فرد از عصر وایکینگ ها DNA ویروسی کافی برای پژوهشگران مهیا کردند تا ژنوم های واریولا تقریبا کامل را بازسازی کنند و آن ها را با توالی های واریولا امروزی مقایسه کنند.
بوسیله طور شگفت آوری، تباری که نمونه های دوران وایکینگ ها را آلوده کرده بود، جد مستقیمی از تبارهای قرن نوزدهم و بیستم نبود. سیکورا می گوید: «این حروف تکاملی جداگانه ای است که در نقطه ای از زمان نابود شده و تا جایی که می دانیم، امروز دیگر وجود ندارد.» پژوهشگران این درخت خانوادگی را با رویکرد زمانه مولکولی ردیابی کردند: آن ها ارزش تباین تبارهای امروزی و باستانی را قطع گیری کردند و از مقدار شلوغی اختلاف های ژنتیکی بخاطر محاسبه ی مدت زمانی استفاده کردند که از زمان جدایش تبارها گذشته است. این تجزیه و انتزاع مدال می دهد آخرین جد مشترک آن ها حدود ۱۷۰۰ سال پیش عمر می کرده است (تصویر آبله باستانی را ببینید).
آبله باستانی؛ کشف ویروس واریولا که انگیزه آبله می شود، درون بقایای عصر وایکینگ ها علامت می دهد این بلای ناگهانی حداقل ۱۷۰۰ سال در بین انسان ها شیوع داشته است.
تازگی جونز فنی زیست شناسی محاسباتی در درمانگاه چاریته داخل برلین و دانشگاه کمبریج است که روی این پروژه کار کرده. به گفته ی جونز، این بدان معنا تراشیدن که بلای ناگهانی اولین بار داخل آن زمان بوسیله انسان ها رسیده است؛ بلکه زمانی را نشان می دهد که در آن کامل مقیاس هایی یکی بوده اند که تاکنون از هم فاصله اندوهناک اند.
بوسیله اعتقاد ی ویلرسلف، قسمت قسمت کردن او افراد کافی را از دوران برنز و دوران نوسنگی و میان سنگی (از حدود سال ۱۵ هزار تا ۱۲۰۰ پیش از میلاد) بدون یافتن واریولا غربالگری کرده اند که بتوانند بگویند بعید است آبله قبل از سه تا چهارهزار سال پیش تو جوامع انسانی به نعوظ گسترده ای درون گردش بوده باشد. پژوهشگران دیگر گمان خورده اند واریولا قبل از ۱۷۰۰ سال پیش داخل جوامع انسانی در عزا بوده است.
سوابق تاریخی مدال می دهد نوعی بیماری شبیه آبله برای بیش از سه هزار سال با ما بوده و حتی ممکن استرامسس پنجم، چهارمین پادشاه نسل بیستم مصر باستان را قرن دوازدهم قبل از میلاد و در شباب از پای درآورده باشد. البته هیچ کس نمی تواند اطمینان داشته باشد او دچار آبله بوده خواه اگر این طور بوده، بیماری او را کشته است یا نه. جدیدترین شواهد DNA از این ایده حمایت نمی کند؛ اما قرار است پروژه ای مصری بخاطر تجزیه و تحلیل DNA مومیایی های سلطنتی، نتایج خود را در سال ۲۰۲۲ گزارش کند.
دانشمندانی که در مطالعه ی واریولا مشارکتی نکرده اند، تحت تأثیر این وارسی قرار پژمان اند. مایکل وروبی، متخصص زیست شناسی تکاملی تو دانشگاه آریزونا می گوید: «مقاله ی جدید علامت می دهد تبارهایی بود داشته اند که کاملا از آن بی شناسایی بوده ایم.» هندریک پیونار متخصص دیرینه شناسی ژنتیکی تو دانشگاه مک مستر داخل همیلتون کانادا است که روی مطالعه ی آبله سال ۲۰۱۶ حکم کرده. وی می گوید تفاوت های بزرگ میان تبارهای مدرن و وایکینگ ها این ظن را ابداع می یواش که ممکن است وایکینگ ها بوسیله شکلی که می شناسیم، دچار آبله نبوده باشند. جونز می گوید این موضوع ممکن است درست باشد. بخاطر مثال، شواهدی وجود دارد که مدال می دهد غیرفعال سازی تجمعی ژن ها در ویروس سبب افزایش بیماری زایی آن شده است. او می گوید: «نمی توانیم اطمینان داشته باشیم؛ اما استدلال منت حیات دارد که قبل از قرن هفدهم، آبله به شکل اهل و خفیف بوده است.»بازنویسی تاریخ بیماری ها
بررسی ی پاتوژن های باستانی شبیه طاعون و هپاتیت B و آبله تأیید کرده است که می توان پاتوژن ها را در بقایایی تشخیص داد که نشانه های بیماری را نشان نمی دهند؛ بنابراین، لازم نیست پژوهشگران تجزیه و تجرید های خود را به بقایای موجود در گودال های طاعونی محدود کنند. این کار تصویر جامع تازگی از جای پا پاتوژن ها در دنیای باستان ارائه می دهد.مقاله های مرتبط:از طاعون سیاه تا کووید ۱۹؛ با مرگبارترین دنیاگیری های تاریخ آشنا شویددر عهد باستان بوسیله کوتوله ها و منبع شکری ها احترام گذاشته می شدنگاهی بوسیله ۲۵ مورد از سهمناک ترین اکتشافات باستان شناسی تاریخ
توزیع ژنوتیپی پاتوژن ها و نحوه ی تغییر آن ها در طول زمان امکان پذیر است دانش جدیدی درزمینه ی نحوه ی لول مردم درون گذشته مهیا آورد. بخاطر مثال، کشف یرسینیا پستیس در دندان های حفظ کردن شده ی گله داران گورچالی که از استپ های اروپای شرقی بوسیله اروپا آمدند، این تئوری را خلق کرده است که این مهاجمان با گسترش طاعون در میان جوامع زراعت نوسنگی زوال آن ها را پس از سال ۳۵۰۰ میلادی سرعت بخشیدند. بااین حال، دتلف گروننبورن، باستان شناس مؤسسه تحقیقات باستان شناسی لایبنیتس در آلمان، می گوید این هنوز ایده ای است که جای بحث دارد؛ در مقابل شواهد باستان شناسی بود دارد که مدال می دهد زوالی در این مردم از هزار سال پیش از پیوستن گورچالی ها درون حال وقوع بوده است.
ازآنجاکه فقط حدود ۲۰۰ ژنوم پاتوژن باستانی تعیین توالی شده است و تنها بخاطر هر پاتوژن چند مورد، درحال مهیا مولود گیری های حاصل از تجزیه و تحلیل فیلوژنتیکی محدود است. تا اینکه داخل دنیاگیری فعلی که دَه ها هزار ژنوم SARS-CoV-2 تجزیه و تحلیل شده است، پژوهشگران گاهی اوقات درباره ی مسیر لول ویروس درون ماجرای شیوع نتیجه گیری های نادرستی کرده اند. پیونار می گوید هرچه پژوهشگران بیشتر بوسیله عقب برگردند و نمونه ها پراکنده تر شود، سربزرگی تعبیر کردن جبون بیشتر می شود.
پژوهشگران می گویند استیناف درزمینه ی تاریخچه ی تکاملی ویروس ها ممکن است ازنظر محافظت از انسان در آینده نیز مفید باشد. لاسه وینر، ویروس شناس دانشگاه کپنهاگ و یکی از نویسندگان مقاله ی حاضر می گوید: «پیش بینی نحوه ی تکامل آینده ی ویروس بیش دشوار است؛ اما با دانستن اینکه ویروس قبلا کجا بوده است، ایده ی بهتری از تغییرات احتمالی آینده ی آن به مشت می آوریم.»
آندره مک کلوم، اپیدمیولوژیست مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری در آتلانتا است که روی آبله بررسی کرده. بوسیله گفته ی وی، چنین درخت خانوادگی می تواند ازنظر پیش بینی محافظتی اطلاعاتی به دست دهد که ذخایر جاویدان مانده ی واکسن آبله دربرابر ارتوپوکس ویروس ها فراهم می کنند. در همین حین، تاریخ نگاران بیماری متوجه شده اند سؤالات جدیدی برای پاسخ دادن دارند. کارمیچل می گوید: «واقعا احتیاج داریم که از نو مقدمه کنیم.» تأیید سال ۲۰۱۱ که یرسینیا پستیس به اجل سیاه منجر شد، بحث درباره ی سبب آن دنیاگیری را به ته رساند.
ازآنجاکه سویه ی مسبب اجل سیاه بسیار متشابه بوسیله یرسینیا پستیس امروزی بود، باعث شد تاریخ نگاران سؤال جدیدی مطرح کنند: چرا طاعون داخل جهان ماقبل مدرن از جهان مدرن متجاوز مرگ بارتر بود؟ همبودی ها و عادت های زندگی ممکن است تا حدودی علت آن را توضیح دهد؛ اما پاسخ هنوز مشخص نیست. کارمیچل می گوید: «پرداختن به این موضوع سؤالی تاریخی است و نه سؤالی ژنتیکی.»بیشتر بخوانید:محدودیت های یک هفته ای در تهران بخاطر جلوگیری از مسری کرونا اعمال می شود [بروزرسانی]معاون وزیر بهداشت: تمام کشور در وضعیت قرمز کرونا راحتی داردهرآنچه دانشمندان تاکنون درباره مدت دوام امنیت کووید ۱۹ آموخته اندعوارض جانبی ناچیز واکسن های کرونا ممکن است درواقع بسیار موکد باشدهمه گیری ویروس کرونا در ایران از نگاه آمار و ارقام [بوسیله روزرسانی: ۴ مرداد ۹۹]
- ۹۹/۰۵/۰۷